ŻURAWIE CZARODZIEJE

Kilka lat temu oglądałem żurawie tylko na zdjęciach i w filmach. Mimo to, zawsze mnie zachwycały elegancją i gracją. Usłyszeć ich donośnego nawoływania zwane klangorem oraz zobaczyć taniec godowy było moim marzeniem. Na szczęście żurawi jest co raz więcej i z powodu łagodnych zim można je usłyszeć i zobaczyć co raz częściej.  Gdy zobaczyłem je po raz pierwszy na żywo, dostojnie przechadzające się po polu, zachwycił  mnie ich „ogon”. Skąd ten cudzysłów?  Otóż po wielu moich obserwacja okazało się, że ten prawdziwy ogon  wcale nie jest taki okazały. Jak jest skromy mogłem zauważyć, gdy po raz pierwszy obserwowałem żurawie w locie oraz gdy stały tyłem i miały rozłożone skrzydła. Ogon u żurawi jest całkiem niepozorny wręcz skromny. Dobrze widać go w locie. Przypomina nieco ogon bociana białego, który też jest taki kanciasty i nie robi na nikim największego wrażenia.  Za to, gdy żuraw stoi z rozpostartymi skrzydłami, widać jak długie i wspaniałe są jego pióra skrzydeł. I tu cała tajemnica ogona żurawi. Te które zachwycają swoim „ogonem” to ptaki ze złożonymi skrzydłami. To właśnie pióra skrzydeł tworzą tak piękny  pióropusz,  który dla obserwującego  wydaje się ogonem. Pióropusz okazuje się być lotkami pierwszego i drugiego rzędu. Oto żurawie czarodzieje!